ENG
The little owl was looking into the darkness of the night with its big eyes.
It was waiting for a little movement to catch the moonlight falling on the leaves on the forest floor. Calmly. It waited silently and patiently for hours.
Waited.
Waited.
It was almost an hour before dawn. The twilight lights were about to begin. If it couldn't see any movement anymore, tonight would have to end early. While it was thinking to itself, the light caught a little movement under the flower on the left. The little owl noticed this movement. As if thanking the light, it looked towards the full moon with its big eyes. Then, it spread its wings to take action and dropped itself from the branch of the tree.
Its claws were half its length. How tall would that be for a small owl, though? It dived in with its sharp claws, silent wings, and streamlined body that no one could detect.
Within seconds, it flew for meters and approached the action.
It's close.
It wrapped its claws over the moving friend, the snake, and caught it.
As if the snake girl was surprised: ''Hey hey hey! Ooooh little owl! Was it you that scared me!”
"Yes, snake. I thought you weren't coming tonight"
“I was going to come, but it took a long time to prepare my food. And the foxes have increased too much. I had to come running away from them.”
"I see," said the little owl, starting to flap its wings. They had been planning this journey for a long time, even though the snake's weight would tire it out.
Turning its eyes deep into the twilight, it said: "Hey snake, can you remind me again how far is this place we're going?"
"It will take a few days for me, but a day's flight for you," said the snake.
The owl continued to fly.
It didn't like to fly in the daytime. After an hour or two they stopped and began to rest. The snake gave the owl the food it had prepared, and they slept on a branch of a tree during the day in inturn.
They were running away from their home. Towards their own dreams. The two animals, believed to be incompatible with each other, once again proved that their prejudices were wrong with the friendship they established.
When the sun started to set again, the owl woke up and took the snake in its claws, and started flying. They flew. They flew all night long. Now when it is about to give up from exhaustion:
"We're here," said the snake.
The owl descended slowly and landed on a branch. The snake thanked it. It started crawling downwards. “Hey, where are you going?” said the owl.
“It would have taken a long time to come all this way alone. Now I have to meet him. Thank you very much. For helping me escape.”
"You're welcome, but you said you'd protect me during the day while I slept"
"It's safe around here, Owl, don't worry," said the snake.
Then, she continued to crawl excitedly towards its lover who was waiting for it downstairs. They met years later. Thanks to the owl. The owl, on the other hand, was simultaneously experiencing the pride of meeting its friends and the sadness of the snake's failure to keep its word. It found itself a beautiful, densely leafy tree to rest on. It watched the sunrise there.
And it reminded itself of the promise it made years ago when its mother died...
"Love must always be supported, no matter who it is"
TR
Küçük baykuş, kocaman gözleri ile gecenin karanlığına doğru bakıyordu. Ormanın zeminindeki yaprakların üzerine düşen ay ışığının yakalayacağı küçük bir hareketi bekliyordu. Sakince. Sessizce ve sabırlı bir şekilde saatlerce bekledi.
Bekledi.
Bekledi.
Neredeyse günün ağarmasına bir saat kalmıştı. Alacakaranlık ışıkları başlamak üzereydi. Artık bir hareket göremezse, bu gece erken bitmek zorunda kalacaktı. Kendi kendisine düşünürken, sol taraftaki çiçeğin altında küçük bir hareket yakaladı ışık. Küçük baykuş bu hareketi fark etti. Işığa teşekkür edermişçesine, kocaman gözleri ile dolunaya doğru baktı. Ardından harekete geçmek için kanatlarını açtı ve kendisini ağacın dalından aşağıya doğru bıraktı.
Pençeleri boyunun yarısı kadar uzundu. Gerçi küçük bir baykuş için ne kadar uzun olabilirdi ki. Sivri pençeleri ile dalışa geçti, sessiz kanatları ve aerodinamik vücudu sayesinde onu kimsenin fark etmesi mümkün değildi.
Saniyeler içinde metrelerce uçarak harekete doğru yaklaştı.
Yaklaştı.
Pençesini hareket eden arkadaşı yılanın üzerinden sardı ve onu yakaladı.
Yılan kızı şaşırmışçasına: ''Hey hey hey! Oooo küçük baykuş! Ödümü koparttın sen miydin!''
''Evet yılan. Bu gece gelmeyeceksin sandım''
''Gelecektim ama yemeğimi hazırlamak uzun zaman aldı. Bir de tilkiler çok fazla artmış. Onlardan kaçarak gelmek zorunda kaldım.''
''Anladım'' dedi küçük baykuş kanatlarını çırpmaya başlayarak. Yılanın ağırlığı onu yoracak olsa da bu yolculuğu uzun süredir planlıyorlardı.
Gözlerini alacakaranlığın derinlerine çevirerek şöyle söyledi: ''Hey yılan, tekrardan hatırlatır mısın bu gideceğimiz yer ne kadar uzaklıkta''
''Benim için birkaç gün ama senin için bir günlük bir uçuş sürer'' dedi yılan.
Baykuş, uçmaya devam etti.
Gündüz vakti uçmayı sevmiyordu. Bir - iki saat sonra durdular ve dinlenmeye başladılar. Yılan, baykuşa hazırladığı yolluk yemeklerden verdi ve bir ağacın dalında gündüz boyunca sırayla uyudular.
Evlerinden uzaklaşıyorlardı. Kendi hayallerine doğru. Birbiri ile anlaşamayacağına inanılan iki hayvan, kurdukları dostluk ile bir kez daha ön yargıların hatalı olduğunu kanıtlamıştı.
Tekrar güneş batmaya başladığı zaman baykuş uyandı ve yılanı pençeleri arasına alarak uçmaya başladı. Uçtular. Tüm gece boyunda uçtular.
Artık yorgunluktan pes etmek üzereyken:
''Geldik'' dedi yılan.
Baykuş yavaş bir şekilde alçaldı ve bir dala kondu. Yılan, ona teşekkür etti. Aşağıya doğru sürünmeye başladı. ''Hey, nereye gidiyorsun?'' dedi baykuş.
''Bu kadar yolu tek başıma gelmek çok uzun sürerdi. Şimdi onunla buluşmam lazım. Sana çok teşekkür ederim. Kaçmama yardım ettiğin için.''
''Rica ederim ama gündüz boyunca ben uyurken beni koruyacağını söylemiştin''
''Buralar güvenlidir baykuş, merak etme'' dedi yılan.
Ardından onu aşağıda bekleyen sevgilisinin yanına doğru heyecanla sürünmeye devam etti. Yıllar sonra buluşmuşlardı. Baykuşun sayesinde.
Baykuş ise arkadaşlarını buluşturmanın gururunu ve yılanın sözünü tutmamasının üzüntüsünü aynı anda yaşıyordu. Kendisine dinlenecek güzel ve yoğun yapraklı bir ağaç buldu. Gün doğumunu orada izledi.
Ve kendisine yıllar önce verdiği sözü, annesi öldüğünde verdiği sözü tekrardan hatırlattı…
''Her kim olursa olsun, sevgi her zaman desteklenmelidir''
