Dziennik studenta kulturoznawstwa 14.01.2022

Piątek. Dziś bez większych przypałów. Na zajęciach z Kultury Europy Środkowej (Geografie wyobrażone) rozpoczął się cykl prezentacji studenckich, które w zasadzie są podstawą (obok obecności) do zaliczenia przedmiotu. Egzaminu nie ma. Jakoś mnie to nie martwi. Mogłoby tak być na wszystkich ćwiczeniach.

Pierwsza prezentacja, przygotowana przez jedną z koleżanek dotyczyła książki "Pusta mapa" Aleny Mornštajnovej. Jest to saga rodziny, która ciągnie się od pierwszej wojny światowej do upadku komunizmu. To czego dowiedziałem się z prezentacji, to że nie ma w niej patriotyzmu (ble!), jest za to ujęcie "herstoryczne" (historia pokazana z kobiecej perspektywy), choć z drugiej strony samej historii nie ma w tej książce (ponoć) za dużo.

Druga prezentacja, przygotowana przez drugą koleżankę dotyczyła Pałacu Rad - budynku, który miał powstać na miejscu wyburzonej Cerkwi Chrystusa Zbawiciela. Konkurs ogłoszono na początku lat 30-tych. Wygrał Rosjanin Boris Iofan. Startował również znany z "kloców" Le Corbusier, ale Stalinowi nie spodobała się jego propozycja. Zresztą i tak nic by z tego nie wyszło, bo wybuchła wojna, roboty wstrzymano i ostatecznie zrobiono tam basen.

Trzecią prezentację miał wygłosić taki jeden kolega, ale nie przyszedł. Mogłem więc pójść do Biedronki, bo prowadząca wypuściła nas pół godziny wcześniej.

Kolejne zajęcia były z Antropologii i socjologii kultury. Tym razem rozmawialiśmy o "kulturze inwigilacji". Do przeczytania były dwa teksty. Jeden z książki S. Zuboff "Wiek kapitalizmu inwigilacji. Walka o przyszłość ludzkości na nowej granicy władzy". Drugi z rozmowy Z. Baumana z D. Lyonem pt. "Płynna inwigilacja". Jak zwykle nudy. Konkluzja: jesteśmy inwigilowani przez korporacje, ocalić nas może tylko demokracja.

Poprzednie wpisy

Loading proofofbrain-blog...

Dziennik studenta kulturoznawstwa 14.01.2022

Poprzednie wpisy