Dziennik studenta kulturoznawstwa 18.01.2022

Poniedziałek. Pobudka o nieludzkiej (dla mnie) porze. O 8.00 zajęcia z Kultury eksperymentu. Temat harkorowy: manifest Valerie Solanas. Autorka jest jak żywcem wyjęta z "Seksmisji" Machulskiego. Liga rządzi, Liga radzi, Liga nigdy Cię nie zdradzi! Samiec twój wróg! Sekcja specjalna zawsze lojalna! W skrócie: mężczyźni są źli i trzeba się ich pozbyć. I cóż, byłoby to może śmieszne, gdyby nie fakt, że w 1968 roku Solanas oddała trzy strzały do Andego Warhola (z wyraźnym zamiarem morderstwa), bo ten jej zdaniem miał zbyt dużą kontrolę nad jej życiem, a poza tym nie oddał jej scenariusza, który mu dała. Oczywiście na zajęciach musieliśmy odczytywać manifest w oderwaniu od tego czynu, bo przecież to, że wzywa w nim do terroru nie miało żadnego związku z tym, że próbowała zabić jakiegoś mężczyznę...

Potem była Biohumanistyka. Rozmawialiśmy o starości i narracjach wokół niej. Temat mało kontrowersyjny, więc i przypałów było niewiele. Pojawiła się tylko krytyczna uwaga, że we współczesnej kulturze wciąż pomija się temat starszych osób transpłciowych. Oj, smutek. Prowadząca zauważyła również, że czarownice zawsze przedstawiane były jako nielubiące dzieci, i że jest to znamienne. Cóż, a wystarczyło tylko spojrzeć na bajkę o Jasiu i Małgosi z innej perspektywy. Jak w rymowance o misiu.

Pora na dobranoc
Bo już księżyc świeci
Dzieci lubią misie
Misie lubią dzieci
Smacznego

Kolejne zajęcia: Kultura polska XXI wieku. Weszliśmy w etap prezentacji studenckich. Ja opowiedziałem o Karolu Mrozińskim. Nikt go nie kojarzył. Omówiłem część tekstów odnoszących się do kultury, w całości odczytałem jedynie pastę pt. "Sztuka nowoczesna". Nie wywołała entuzjazmu. Trudno. Ale kto wie, może zasiała ziarenko niepokoju...

Tematy pozostałych to: "Polska fantastyka w XXI wieku" i "Popularność muzyki polskiej w ostatniej dekadzie" (analiza Spotify pokazuje, że polska muzyka jest coraz częściej słuchana, w ostatnim roku TOP5 to sami Polacy).

Na koniec (jak zwykle we wtorek) - Metody badań kulturoznawczych i analiza (jak zwykle nudnego) tekstu. Tym razem była to "Lepkość" Timothy Mortona.

Lepkość to fragment opisu nowego typu obiektów, o których pisze Morton w książce Hyperobjects. Autor próbuje przyjąć zdystansowane stanowisko wobec hiperobiektów, lecz przewartościowane zostaje zupełnie odwrotne – zaangażowane, subiektywne i ekspresywne, przemawiające za tym, że hiperobiekty są uprzednie wobec myślenia i nie dają się opisać. Posiłkuje się przykładami z muzyki, filmu, literatury i filozofii, jak My Bloody Valentine, Twin Peaks, John Donne, Kant, Sartre, Heidegger, co oddaje estetyczny charakter hiperobiektów; a także – fizyką kwantową i teorią względności, przykładami największych katastrof ekologicznych. Tytułowa lepkość pojmowana jest przede wszystkim w kontekście tychże ostatnich, jako cecha groźnych hiperobiektów, których przejawy obserwujemy współcześnie.

Poprzednie wpisy

Loading proofofbrain-blog...

Dziennik studenta kulturoznawstwa 18.01.2022

Poprzednie wpisy