Dziennik studenta kulturoznawstwa 25.01.2022

Wtorek. Dzień zajęć zdalnych. O 8.00 Kultura eksperymentu. Dziś przyglądaliśmy się twórczości Ewy Partum. Na początku obejrzeliśmy fragment Polskiej Kroniki Filmowej pt. Emancypantka z Polski. Prowadząca zajęcia stwierdziła, że PKF trywializuje twórczość Partum. Moim zdaniem jednak całkiem dobrze ją opisuje.

My, właściwie nasze panie, są na tej emancypacyjnej drodze. Ewa Partum, absolwentka warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, całą swoją twórczość artystyczną podporządkowała sprawie upośledzonych kobiet we współczesnym życiu społecznym. Ten drażliwy motyw od kilku zdominował jej fotografie i fotomontaże eksponowane w różnych galeriach. Ewa Partum jest też zdecydowanym wrogiem małżeństwa, czemu daje właśnie dobitny wyraz.

[Film w tle: Performance. Partum tnie nożyczkami suknię ślubną, w którą jest ubrana - tnie aż do całkowitej nagości. Koniec performance'u.]

No tak, teraz łatwiej zrozumieć fenomen sztuki feministycznej opartej na zasadach nagiej prawdy.

O 13.15 Biohumanistyka. Tym razem mowa była o medycynie narracyjnej, czyli o tym, że opowiadanie o chorobie jest istotne. Podczas zajęć pojawiła się m.in. opinia, że przyjmowanie lekarzy-specjalistów z Ukrainy i Białorusi budzi wątpliwości etyczne, bo przecież oni tam też potrzebują służby zdrowia. Ani słowa o naszych lekarzach, którzy wyjechali na zachód. A poza tym "konserwatyzm polskich lekarzy ma poważne konsekwencje społeczne". Na szczęście nasza pani doktor (nauk społecznych) nie jest konserwatywna, nikogo nie stygmatyzuje i do osób interpłciowych zwraca się na zajęciach per "osoba". Np. "Osobę słabo słychać", "osoba napisała coś na czacie".

Kolejne zajęcia o 15.00. Kultura polska XXI wieku. Kontynuowaliśmy prezentacje studenckie. Nasz dyżurny Chińczyk omówił następujący temat: Konsekwencje rozwoju (nowej) technologii w tekstach kultury polskiej XXI wieku. Problem analizował na postawie "Opowiadań bizarnych" Olgi Tokarczuk oraz filmach Jana Komasy - "Sala samobójców" i "Sala samobójców. Hejter".

Po koledze z Chin przyszła pora na koleżanki z Polski i dwie prezentacje: "Polska kultura alkoholu a kultura popularna XXI wieku" oraz "Nostalgiczny zwrot ku »naszemu« czy »ich«? Współczesne przetworzenia polskiej typografii wernakularnej". Ostatnia prezentacja krążyła głównie wokół tematu wyodrębnienia jakieś polskiego stylu TypoPolo, który byłby reprezentacją ręcznie robionych szyldów (głównie z lat 90-tych).

Na koniec - Metody badań kulturoznawczych. Na zajęciach przerabialiśmy tekst (jak zwykle ciężkostrawny) Judith Halberstam pt. "In a Queer Time and Place. Transgender Bodies, Subcultural Lives".

Poprzednie wpisy

Loading proofofbrain-blog...

Dziennik studenta kulturoznawstwa 25.01.2022

Poprzednie wpisy